Week 18

Inmiddels alweer 4 maanden in Malawi, nog een paar weken en dan op de helft van mijn reis! Over het algemeen heb ik het goed naar m’n zin hier, alhoewel ik er stiekem soms ook wel weer naar uit zie om familie en vrienden weer in m’n armen te sluiten.

Er zijn inmiddels veel mensen vertrokken en weer wat nieuwe mensen gekomen. Zo zijn Sigrid, Lizzy en ik een paar weken terug bij Jaco en Anna wezen eten. Een jong stel dat hier via de GZB aan de slag gaat in het watermanagement en voor de marketing in het ziekenhuis. Leuke mensen! Ook is de Luxemburgse Isabelle weer terug van haar vakantie, van de week gezellig een avondje bij haar doorgebracht. 

Vorige week zaterdag een dagje naar de stad geweest: daar waren Maarten, Maria en Sophie het hele weekend. Op de chitenjemarkt weer behoorlijk wat stofjes gekocht, dus heb weer wat te doen voor de tailor;). Je kunt er van alles van laten maken: van vlaggetjes, broeken, jurkjes tot aan stropdassen. Vorige week een avond bij de Nursing college nsima gegeten. Was leuk om te zien hoe de verpleegkundestudenten verblijven, ze wonen met z’n allen op een grote campus. Één van de studenten heeft als herinnering een tekening gemaakt van Malawi en de Nkhoma Mountain, wel schattig. 

Dinsdag kwam het hele ondervoede meisje van 18 jaar met haar moeder naar het ziekenhuis voor nieuwe pindakaasboterzakjes. Was blij dat ze gekomen waren. Ze zag er beter uit, maar het gewicht was nog niet echt toegenomen. Zij zijn beide analfabeet en de moeder vond het ook lastig om te berekenen hoeveel zakjes ze nog over had thuis. Dus het is dan wel een beetje de vraag hoeveel het meisje per dag van die zakjes eet, of het klopt wat de moeder zegt. Het meisje stak zelf 2 vingers op, maar zei erbij dat ze tien zakjes per dag at?! Soms eten de andere kinderen bijvoorbeeld ook van de zakjes mee en krijgt de patiënt dus niet zelf de hoeveelheid zakjes die hij/zij nodig heeft. Ik dacht dat de moeder wat Likuna phala (maismeel gemengd met sojastukjes om pap van te maken) had opgehaald in het ziekenhuis, maar ze wilde als dank een zak aardappels geven. Goh, wel 10 kg! Superlief, maar natuurlijk wel dubbel aangezien ze zelf zo weinig hebben. Ze verbouwen echter zelf de aardappels, dus hadden zelf nog heel veel over en ze wilden het echt niet van me terugnemen. Nu geven we het aan de mensen die aan de deur komen om eten te vragen.

Wel weer wat ernstige casussen in het ziekenhuis. Onze tuinman heeft helaas een boel brandwonden opgelopen doordat zijn vrouw ‘per ongeluk’ kokend water over hem heen heeft gegooid. Het hele ziekenhuis/dorp praat erover. Arme man, flinke wonden in z’n gezicht, op z’n borstkas en armen. Hij ligt opgenomen op de surgical ward, hem van de week bezocht aangezien hij een eiwitrijk dieet nodig heeft bij al z'n wonden. 

Ook een 21-jarige jongen, met waarschijnlijk uitzaaiingen in de longen. Eigenlijk zou hij vorige week doorgestuurd worden naar KCH, een ziekenhuis in Lilongwe met wat meer diagnostiekmogelijkheden dan in Nkhoma Hospital. Zijn moeder kon de rekening van zo’n 25 euro echter niet betalen. Ze had zelf ong. 10 euro. Gevolg: vandaag lag hij nog in ons ziekenhuis te wachten op zijn moeder, terwijl hij juist zo snel mogelijk onderzocht moet worden en indien mogelijk behandeld (alhoewel ik de kans klein acht dat ze nog wat voor hem kunnen doen). 

Toen ik gisteren bij alle patiënten die ik voor het weekend gezien had wilde evalueren, bleek een patiënte overleden te zijn. Ze had wel een erg slechte eetlust, maar dit had ik niet helemaal aan zien komen. Sommige andere patiënten oogden veel zieker dan deze vrouw. Ook een 14-jarig meisje (bekend met Hodgkin) kwam vorige week uitgedroogd en zwaar ondervoed binnen en is dezelfde nacht nog overleden…

Een andere patiënt met zowel diabetes en ondervoeding, had ik bijvoeding voorgeschreven (melk en extra likuna phala voor pap). Ze mocht eigenlijk naar huis, maar toen bleek haar bloedsuiker te hoog en moest ze toch nog blijven. Gevolg: de clinical officer leek het beter om te stoppen met de melk en de pap. Oftewel: die vrouw krijgt nu veel te weinig voedingsstoffen binnen en zal nog meer gewicht verliezen, terwijl ze maar 36,5 kg weegt. Niet handig natuurlijk!

Ook een man op de afdeling met levercirrose, weegt maar 32 kg. Echt vel over been! Eet maar hele kleine beetjes, snel misselijk. Had een paar dagen terug een Hb van 0,9!!!! Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat het mogelijk was om met zo'n laag Hb te leven. Na 2 bloedtransfusies zat hij nog een Hb van 2,2. Vandaag had hij dus weer bloed nodig om z’n Hb verder op te krikken, maar het bloed was op van zijn bloedgroep. Gelukkig vond Sofie het geen probleem om weer bloed te geven, het werd meteen naar hem gebracht. 

Zelf vandaag ook maar bloed gegeven (had alleen niet dezelfde bloedgroep als die man). Haha, dat gaat toch wel anders dan in Nederland. Hier hebben ze nóg grotere naalden dan bij Sanquin, dus voelt t de hele tijd wel zitten. Op een gegeven moment schoot de naald los, dus m’n broek zat helemaal onder het bloed... Gelukkig was er al bijna een halve liter afgetapt, dus was het goed zo. Wel vervelend dat ze hier zo’n tekort aan bloed hebben. Er zijn best veel mensen hier met bloedarmoede die een bloedtransfusie nodig hebben.

Naast alle ellende zijn er gelukkig ook fijne dingen. Heb bijvoorbeeld korte lijntjes met de arts en één verpleegkundige van de medical ward, handig! Ik hoop dat op de surgical ook nog wat meer gaat komen, daar worden nog maar weinig patiënten doorgestuurd.
Over een paar weken brengt iemand een weegschaal en een paar lengtemeters mee naar Malawi. Zie er naar uit om die te kunnen gebruiken en zo bij de meeste patiënten het gewicht beter te kunnen monitoren en de BMI te kunnen berekenen. Dat zou echt zo fijn zijn! 
Soms moet je ook wel lachen om culturele verschillen. Donderdag hoorde ik vanaf de gang bijv. een vrouw hard schreeuwen en dacht dat ze boos op een patiënt was. Ik een nursing student erbij halen, bleek die vrouw aan het bidden zijn… Had ik echt niet gemerkt! 

Afgelopen weken gaan de bijlessen erg goed. Het is leuk om te zien dat het rekenen steeds beter gaat en ook het lezen vooruit gaat! Ben ik dankbaar voor. Lizzy heeft leuk contact met wat meisjes uit de buurt, die vaak ’s middags al in de tuin uitkijken naar dat Lizzy buiten komt om te spelen!